Ik hou er wel van. Voor mij is Brabant en ook Limburg een stuk nostalgie. Dat heb je als je in het Westen woont. De kapelletjes staan naar het schijnt allemaal op een leycentrum, een kruising van minstens twee leylijnen. Een klein verslag van enkele bezoekjes her en der.
Nu zijn er een aantal diersoorten die graag op een leylijn zitten. Jachtdieren als katachtigen, en knaagdieren als hazen. Hoezo? Je kunt het gewoon voelen, als het veld verderop verstoord wordt. Rennen!
Kapel van Sint Rochus, Herpen
Het “derde heilige huisje” van Herpen.
Dit kapelletje staat aan het einde van de straat war mijn zus vroeger woonde. Ik kwam er dan wel bij het uitlaten van de hond. Natuurlijk kom ik de lijnen of edddy’s best voelen, maar ga je dat doen om 23:30 in het donker op een winderige novemberavond?
Dus toen ik toevallig nog eens naar haar oude huis reed en nog verkeerd ook, kwam ik bij deze kapel. En wat zegt de wichelroede: de ene leylijn loopt exact over de Buitenstraat en de andere over de Wooijstraat. Daar heb je wat aan. Dan zijn er ook een flink aantal eddie’s. Nu heb ze niet allemaal bezocht. En zo spannend is dat niet. Het is hier gewoon een fijne plek op een prettige lijn.
Sint Rochus
Sint-Rochus, de pestlijder die zieken verzorgde en ze genas. Hij ging weg met niks, leed het leven van een pelgrim. Typisch: bij terugkomst kennen ze hem niet meer, dus mocht hij het gevang in.
Hoe frappant wil je het hebben. Mijn zus: Ja hier in Herpen komt zoveel Q-Koorts voor. En dat is ook. Geitenziekte in de overvolle stallen. En die waait dan wel naar de mensen. Erg gevaarlijk voor mensen, zo lees ik. Misschien moet de geitenhouder hier ook eens komen bidden en wat frisse ideeën opdoen, vers uit de hemel.
