Je beseft het niet, maar als je mentor bent van een schoolklas… Die leerlingen redden zich wel. Zij zitten hun hele leven al op school. Gesneden koek. Maar die ouders! Zij staan voor hetere vuren. Hoe moeten wij nu zorgen dat ons kind …. ??? Vraagtekens!!! Discussie! Oneens!
En als het kind erachter komt dat de ouders het niet eens zijn over wat-nu….Wat denk je dat er dan gebeurt! 3 op de 4 kinderen denkt: dat is mooi handig, dan regel ik het wel. En de situatie ontspoort driedubbel in het kwadraat.
Nu gaat die hele pubertijd er natuurlijk om dat het kind wat afstand neemt van de ouders. Langzaam maar zeker richting eigen leven. Dat betekent dat ze hun eigen leven, hun eigen grenzen, hun eigen regels stap voor stap introduceren. Opboksen tegen de autoriteit. Als die er is.
Als er geen autoriteit is maar vrijheid, dan is het anders, want dan heb je ook verantwoordelijkheid. Het is het pad van de ouders om af te leggen, wanneer en op welke manier de autoriteit om te draaien in vrijheid. Het pad van de ouders loopt parallel aan het pad van de puber, van kind richting volwassenheid.
Als iemand weet welke opvoedkundige filosofie ik nu aanhang, dan hoor ik het graag. Ik heb er namelijk niet voor geleerd uit een boek. Dit is hoe ik het zie. Elke keer weer. Als u denkt dat u gebruik kunt maken van dit inzicht, bel gerust!
